Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne też nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W części pierwszej stanowi on powiązany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w dowolnym ze stawów wykonują się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą przemieszcza się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istot pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w klubie tym bierze udział krążek stawowy, a zatem kończy się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy zaleca się z dolu żuchwy w charakterze guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stopień jego ruchomości, co uzależnione jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które dochodzą w pracy stawów, są w sporej sile związane z złą instalacją i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i uratowanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest kluczowe uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych jest kluczowy pomysł na pozyskanie pozytywnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w związku do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układzie do szczęki - także w toku spoczynku, jak i prac - jest duże znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych oraz całą ich naprawę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w stosunku do szczęki robi się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pewne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z prostego punktu widzenia istotny jest podział trendów na rozgrywające się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których dają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą realizować się w daniu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej sposób otrzymuje się w postaci strzałkowej lub w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wybiera się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia zaleca się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe angażuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa spotyka się przez najdłuższy czas i z którego tworzą się jej ruchy. Istnieje wówczas danie, które decyduje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest nieznacznie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej decyduje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w granicach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w kraju 2-4 mm. Ma się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstawy w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące spotykają się wówczas w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie działa na jej więcej położenie. Przebywa w niniejszy ćwicz stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w kształcie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedziny Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem lekkim również uważa pomysł na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg a stanowi najdumniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może osiągać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, robiąc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która robi się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Przyznaje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wynikające z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i pierwszych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dostarczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dodając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl przebiega w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej cechuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane a mocno nalegają na założenie żuchwy.